Ukleja

UKLEJA

Powszechnie i masowo występuje we wszystkich odcinkach krainy leszcza oraz w dolnej części krainy brzany. Odpowiadają jej spokojniejsze odcinki cieków, przy czym rzeźba i charakter dna nie mają znaczenia. Jest typową rybą wolnej wody, która najchętniej przebywa przy samej powierzchni, gdzie chwyta pokarm. Często zdradza swoją obecność wyskokami nad wodę za owadami. Spotykamy ją w słoneczne, ciepłe, bezwietrzne dni tuż pod powierzchnią. Kiedy indziej przebywa na średniej głębokości wody; jesienią prawie przy dnie w cichych zatoczkach i zakolach.

W Polsce także jest bardzo pospolita, zamieszkuje właściwie wszystkie rodzaje wód: w płynących jest wszędzie poza krainą pstrąga (chociaż w nizinnych potokach pstrągowych występuje), we wszystkich typach zbiorników zaporowych i we wszystkich klasach jezior (z wyjątkiem górskich i większości małych — karasiowych). Spotkać ją można także w gliniankach i wyrobiskach piaskowo-żwirowych, w stawach i sadzawkach. W jeziorach często tworzy bardzo liczne populacje.

Metody połowu ukleji.

Łowi się ją na przepływankę bez obciążenia, przy czym potrzebny jest czuły i wyważony spławik, żyłka 0,10 mm, haczyki nr 14-16, muszki lipieniowe. Przynęty powinny być bardzo małe, np. białe „robaczki”, kawałki dżdżownic, kulki z chleba lub innego pieczywa, małe koniki polne i inne przynęty stosowane do połowu ryb karpiowatych, o wielkości dostosowanej do pyszczka uklei. W czasie połowu należy sypać sproszkowaną zanętę.

Inne uwagi.

Ukleja dorasta do 10—15 cm. Znaczenia gospodarczego i sportowego nie ma, chociaż stanowi główne trofeum zawodników w połowach gruntowych. Wchodzi w skład pokarmu większości ryb drapieżnych. Wyśmienita i skuteczna jako przynęta, drażni ryby drapieżne swym połyskiem, ale jest słaba, mało żywotna i „miękka”. Stosuje się ją przeważnie na przynętę do łowienia na przystawkę, a martwą do spinningowania; w tej drugiej metodzie można używać świeżej lub konserwowanej w formalinie. Ukleja często pływa w wielkich ławicach (zwykle jesienią), które zaatakowane przez drapieżnika, rozpryskują się gwałtownie w różnych kierunkach, wywołując na powierzchni wody charakterystyczne zafalowanie. Odgłos spowodowany przez nie jest dla wędkarza sygnałem, że w danym miejscu żerują ryby drapieżne.

W Polsce ukleję łowią w jeziorach rybacy zawodowi i przeznacza się ją najczęściej na mączkę rybną. Jej mięso jest smaczne, ale suche. Nie podlega żadnej ochronie.